مشاور خانواده با بیان اینکه این نوع نگرش باید با کار فرهنگی و تبیین اعتقادی اصلاح شود، افزود: در نخستین مواجهه، خانوادهها بیشتر دغدغه خوراک، پوشاک و نیازهای مالی را مطرح میکنند، اما اگر عمیقتر با آنها گفتگو شود، درمییابیم ریشه تردیدشان در باور به تأمین الهی و برکت فرزند است.
اسماعیلزاده تأکید کرد: در فرهنگ دینی ما، فرزند نماد رزق و برکت است. همانگونه که در روایات آمده است، هرجا کودکان نباشند، برکت نیست. این مفاهیم باید برای مردم بازتعریف و ملموس شوند، نه اینکه در ذهنها صرفاً بهعنوان شعار باقی بمانند.
مشاور خانواده با اشاره به تجربههای خانوادگی افزود: در بسیاری از گفتگوهایی که با خانوادهها داشتیم، مادران میگویند با تولد فرزند اول، شغل همسرشان تثبیت شده، با فرزند دوم توانستهاند زمین بخرند، سومین فرزند زمینه ساخت خانه را فراهم کرده و چهارمی به ادامه تحصیل مادر انجامیده است. اینها نشانههای روشنی از تحقق وعده برکت است.
اسماعیلزاده با انتقاد از حاکمیت نگاه مادیگرایانه در جامعه گفت: امروز گفتمان فرهنگی ما تحت تأثیر مدرنیته و حسابگری صرف قرار گرفته است. حتی دانشجویان وقتی از رزاقیت الهی سخن میگوییم، میپرسند مگر سقف باز میشود و پول پایین میریزد؟ در حالی که تجربههای واقعی خلاف این نگاه را ثابت کرده است.
مشاور خانواده ادامه داد: البته باید پذیرفت برخی اقشار، بهویژه ساکنان حاشیههای شهر، با مشکلات واقعی اقتصادی روبهرو هستند. در این موارد ابتدا باید آسیبهای اساسی زندگی آنها برطرف شود و سپس موضوع فرزندآوری ترویج گردد.
به گفته اسماعیلزاده، نبود زیرساختهای اجتماعی برای حمایت از مادران نیز روند اقناع فرهنگی را کند کرده است. او توضیح داد: وقتی مادران در خانههای کوچک و بیامکانات زندگی میکنند و فضای تفریح و تمدد اعصاب ندارند، طبیعی است که تمایل به فرزند بیشتر نداشته باشند. شهرداریها و نهادهای شهری باید فضاهای حمایتی و تفریحی برای مادران و کودکان ایجاد کنند.
وی در پایان خاطرنشان کرد: کار فرهنگی درباره فرزندآوری باید همهجانبه باشد. رسانهها، مبلغان دینی و نهادهای فرهنگی باید همزمان روی ابعاد اعتقادی و اجتماعی کار کنند تا جامعه به این باور برسد که فرزند نه عامل فقر، بلکه مایه برکت و رشد خانواده است.
انتهای خبر/ پسند
