خانه‌ شهید، در طبقه‌ بالای خانه‌ مادر واقع شده بود؛ جایی که حبیب هر روز صبح از آن به سوی کار می‌رفت، اما هرگز مراقبت و دلسوزی نسبت به مادر بیمار خود را فراموش نمی‌کرد.

 

 مادر می‌گفت: حبیب‌الله فرزند سوم من بود، وابستگی من به او بیش‌تر بود چون در کنارم زندگی می‌کرد. اگر شبی متوجه می‌شد که حال من خوب نیست و فشار خونم بالا رفته، ساعت‌ها کنارم می‌نشست. بدون هیچ ادعایی، فقط با همان نگاه مهربان و آرامش‌بخش، حضورش تسکین‌بخش درد و نگرانی‌ام بود.

 

وقتی کمی حالم بهتر می‌شد، به طبقه‌ی بالا می‌رفت اما مدام زنگ می‌زد و احوالم را می‌پرسید. این مراقبت‌های بی‌وقفه تا صبح روز بعد نیز ادامه داشت.

 

شب‌هنگام، زنگ می‌زد و می‌پرسید، مادر، قرص‌هایت را خورده‌ای؟؟

 

 و صبح‌ها، پیش از ترک خانه، حبیب‌الله پشت پنجره می‌ایستاد و نگاهی طولانی به مادر می‌انداخت تا مطمئن شود حال مادر خوب است؛ گویی دلش نمی‌خواست لحظه‌ای او را از یاد ببرد.

 

مادرش می‌گفت: نگاهم که در نگاهش گره می‌خورد، سرم را تکان می‌دادم و می‌گفتم، الحمدالله خوبم، نگران نباش.

 

این نگاه‌های پر مهر، یادآور پیوندی بود که میان یک پسر و مادرش تنها با کلمات و حضور بی‌وقفه معنا می‌یافت؛ پیوندی که هیچ فاصله‌ای نمی‌توانست آن را کم‌رنگ کند.

 

 

مادر شهید با نگاهی پر از حسرت و در عین حال افتخار، به روزهای کودکی حبیب بازمی‌گردد. آن روزهایی که خانه پر بود از صدای خنده و بازی‌های کودکانه‌ی پسری که بعدها مردی بزرگ و مقتدر شد.

 

مادر حبیب‌الله ادامه داد: حبیب از همان ابتدا کودکی باهوش و مهربان بود. یادم هست که در دبستان امید درس می‌خواند و همواره فعال و پرتلاش بود. در مدرسه، علاوه بر درس، به اذان‌گویی علاقه‌مند بود و همیشه در بسیج مدرسه نیز فعال بود.

 

او تاکید کرد: حبیب از همان دوران کودکی، همواره دلسوز و مراقب اطرافیانش بود. حتی وقتی کوچک بود، هیچ‌گاه نسبت به دوستان و همکلاسی‌هایش بی‌تفاوت نبود. یادم است یک‌بار از طرف مدرسه رفتند اردو در شهر دیگری، تمام پول‌هایش را سوغاتی‌هایی برای من، پدر و خواهر و برادر‌هایش خریده بود، هیچ‌چیزی برای خودش خرید نکرده بود، می‌خندیدیم و می‌گفتیم، چقدر دقیق و خوب خرید کرده است.

 

 مادر حبیب‌الله کمی مکث کرد، چشمش به گوشه‌ای قالی بود، انگار داشت کودکی‌های فرزندش را در ذهنش ورق می‌زد، نگاهی انداخت و گفت: رفتارش همیشه بسیار مؤدبانه و با حیا بود. حبیب از همان کودکی، تفاوتی میان خود و دیگران قائل نبود و این باعث شده بود همه او را دوست داشته باشند.

 

ادامه دارد…