وَ [وَ قَدْ] رُئِيَ عَلَيْهِ إِزَارٌ خَلَقٌ مَرْقُوعٌ، فَقِيلَ لَهُ فِي ذَلِكَ.
فَقَالَ امام علی (علیه‌السلام): يَخْشَعُ لَهُ الْقَلْبُ وَ تَذِلُّ بِهِ النَّفْسُ وَ يَقْتَدِي بِهِ الْمُؤْمِنُونَ. إِنَّ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ وَ سَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ، فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَةَ وَ عَادَاهَا؛ وَ هُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ، وَ مَاشٍ بَيْنَهُمَا كُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ، وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ.
جامه‌اى كهنه و وصله‌دار بر تن داشت، در اين باب از او پرسيدند، فرمود: اين جامه دل را خاشع و نفس را خوار مى‌سازد و مؤمنان بدان اقتدا كنند.
و امام علی (ع) فرمود: دنيا و آخرت دو دشمن ناهمگون‌اند و دو راه گوناگون. هر كه دنيا را دوست بدارد، آخرت را دشمن داشته. دنيا و آخرت به مثابه مشرق و مغرب‌اند و كسى كه ميان آن دو سير مى‌كند، هرگاه به يكى نزديك شود از ديگرى دور گردد و يا چون دو زن هستند در نكاح يك شوى.
منبع: نهج‌البلاغه
انتهای خبر/ پسند
