وقتی که شنید مردی دنیا را نکوهش می‌کند، چنین فرمود: ای کسی که دنیا را نکوهش می‌کنی و حال‌آنکه فریفته نیرنگ‌های او هستی و به دروغ‌هایش دلباخته‌ای. آیا هم فریفته دنیا هستی و هم نکوهشش می‌کنی آیا تو او را گناهکار می‌شماری یا او تو را گناهکار می‌شمارد؟ این دنیا از کی عقل از سرت ربود و سرگردانت نمود از کی فریبت داد آیا به جایی که پدرانت به خواب مرگ رفته‌اند و پوسیده‌اند تو را فریفته یا به آنجا که مادرانت در خاک سرد غنوده‌اند چه بیمارانی را، با دست‌هایت تیمار داشتی و چه دردمندانی را پرستاری کردی. برایشان شفا طلبیدی و از پزشکان، اوصاف بیماری‌شان را پرسیدی.

نه داروی تو بی‌نیازشان کرد نه گریه‌هایت سودشان بخشید. نه ترس تو فایدتی در برداشت نه به خواست خود رسیدی و نه به نیروی خویش، بیماری از آنان دور ساختی. دنیا، برای تو از او نمونه‌ای ساخت که مرگ او مرگ تو را ماند.

 دنیا برای کسی که گفتارش را راست انگارد، سرای راستی است و برای کسی که حقیقت آن را دریابد، سرای عافیت است و برای کسی که از آن برای آخرتش توشه برگیرد، سرای توانگری است و برای کسی که از آن پند پذیرد، سرای اندرز و موعظه است.

 دنیا نماز گاه دوستان خداست، مصلای ملایکه خداست، محل نزول وحی خداست، بازارگاه دوستان خداست که در آن کسب رحمت کنند و سودشان بهشت است.

 پس چه کسی دنیا را نکوهش می‌کند، درحالی‌که، دنیا خود ندای فراق درداده و خود و اهل خود را به نیستی هشدار داده محنت و بلایی را که خود بدان گرفتار است، نمونه محنت‌ها و بلاهای آخرت گردانید و به شادمانی خود آنان را به شادمانی آخرت راه نمود.

 شب با تندرستی گذشت و بامدادان در سختی فراز آمد. هم ترغیب کند و هم بترساند، هم بیم دهد و هم هشدار. پس، فردا که روز پشیمانی است، گروهی نکوهشش کنند و جمعی در قیامت بستایندش. زیرا دنیا به یادشان آورد و آنان نیز به یادآورند، با آنان سخن گفت، سخنش را راست شمردند. اندرزشان داد اندرزش را پذیرا آمدند.

منبع: نهج‌البلاغه
انتهای خبر/ پسند