داستان سریال حول محور کاراکتری به نام «داریوش» می‌چرخد؛ فردی خلاف‌کار اما ترسو و بی‌جرأت که با ورود به دنیای جنایت، موقعیت‌های طنزآمیز و در عین حال انتقادی ایجاد می‌کند. این شخصیت با وجود ترس و ناتوانی در مواجهه با مشکلات، به دنیایی پرخطر کشیده شده است که این تضاد باعث خلق موقعیت‌های کمدی متعددی در طول داستان می‌شود؛ با این حال، منتقدان معتقدند که پرداخت این شخصیت دچار نوعی کلیشه‌سازی و سطحی‌نگری شده و از عمق و پیچیدگی لازم برای یک شخصیت محوری برخوردار نیست.

هادی حجازی‌فر که علاوه بر کارگردانی، نقش اصلی را نیز بازی می‌کند، با انتقادات زیادی درباره انتخاب خود به‌عنوان بازیگر نقش اول مواجه شده است. بسیاری از منتقدان معتقدند که اختلاف سن بازیگر با کاراکتری که ایفا می‌کند به‌خوبی باورپذیر از آب در نیامده و این عدم تناسب سنی، به‌خصوص در صحنه‌هایی که رابطه‌ پدر-دختری به نمایش گذاشته می‌شود، به تجربه‌ تماشاگر آسیب زده است. همچنین ژیلا شاهی و مهرداد صدیقیان که به ترتیب در نقش لیلا و وحید ظاهر شده‌اند، نتوانسته‌اند تعاملات قوی و قابل قبولی با شخصیت داریوش برقرار کنند.

کارگردانی سریال تحت تأثیر آثار محمدحسین مهدویان قرار دارد؛ از نورپردازی‌ها و انتخاب زاویه‌های دوربین گرفته تا موسیقی متن که ساخته مسعود سخاوت‌دوست است و به طرز ملموسی یادآور آثار پیشین مهدویان است، این موضوع باعث شده که برخی منتقدان سریال را به‌دلیل شباهت زیاد به آثار قبلی و فقدان نوآوری در سبک و روایت، تکراری بدانند.

انتقادات و کاستی‌های سریال «داریوش»

این سریال که با رویکرد ترکیب طنز و درام اجتماعی ساخته شده با وجود استقبال اولیه، با انتقادات مختلفی از سوی مخاطبان و منتقدان روبه‌رو شده است و نتوانسته است به‌طور کامل انتظارها را برآورده کند.

شخصیت‌پردازی ضعیف: منتقدان بر این باورند که شخصیت اصلی سریال، داریوش، فاقد عمق لازم برای تبدیل شدن به یک کاراکتر تاثیرگذار است. با وجود پتانسیل داستانی بالا، این شخصیت به شکلی کلیشه‌ای و سطحی پرداخته شده است.

انتخاب بازیگران نامناسب: اختلاف سنی حجازی‌فر با نقش داریوش، به‌ویژه در صحنه‌های خانوادگی، به‌شدت مورد انتقاد قرار گرفته است. رابطه پدر-دختری با ژیلا شاهی برای بسیاری از تماشاگران باورپذیر نبوده است.

شباهت به آثار دیگر: یکی از جدی‌ترین نقدهای وارده بر سریال، تقلید از سبک بصری و موسیقی آثار محمدحسین مهدویان است. این شباهت باعث شده که سریال «داریوش» هویتی مستقل و منحصر به فرد نداشته باشد.

طنز ناموفق: طنزی که در سریال به‌کار رفته نتوانسته به‌درستی عمل کند و موقعیت‌های کمدی یا کلیشه‌ای هستند یا به شکلی سطحی ارائه شده‌اند.

 
سریال «داریوش» اگرچه در تلاش است تا با بهره‌گیری از ترکیب طنز و درام اجتماعی، به نقد مسائل اجتماعی ایران بپردازد، اما در بازآفرینی و پرداخت دقیق شخصیت‌ها و همچنین جلوگیری از کلیشه‌سازی‌ها موفق نبوده است. این سریال نیازمند بازنگری در ساختار داستانی و کارگردانی خود است تا بتواند به‌عنوان یک اثر قابل توجه در میان مخاطبان جایگاه خود را پیدا کند.

منبع: شبکه اطلاع‌رسانی راه دانا

انتهای خبر/م