مهران جهانگیری در گفتگو با خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری «اقطاع خبر»؛ از نبود خدمات ارتباطی اولیه در روستاهای دهدران و چاهان گلایه کرد و گفت: ما در دهدران و چاهان زندگی می‌کنیم و نیازمند توجه و همکاری مسئولان برای ارائه خدمات ارتباطی ابتدایی هستیم.
 
وی افزود: در میانه سرزمین وسیع و زیبای ایران، روستاهایی وجود دارند که به رغم زیبایی‌های طبیعی و تاریخ غنی خود، در سایهٔ فراموشی قرار دارند. دهدران و چاهان، دو روستای کوچک در بخش رمشک شهرستان قلعه‌گنج در استان کرمان، نمونه‌هایی از این روستاهای فراموش شده هستند. اینجا، در دل کویر، زندگی جریان دارد؛ زندگی‌ای که در عین عشق و وفاداری به انقلاب اسلامی، دچار کمبودهای اساسی و بنیادی است.
 
 یکی از اهالی روستای دهدر شهرستان قلعه‌گنج افزود: یکی از اصلی‌ترین مشکلات که در این روستاها نمایان است، فقدان دسترسی به امکانات ارتباطی اولیه است. درحالی‌که در عصر اطلاعات و ارتباطات به سر می‌بریم، این روستاها هنوز با کمبودهایی مواجه‌اند که عملاً آنها را از دنیای بیرون جدا کرده است.
 
 جهانگیری تصریح کرد: در دهدران و چاهان، ماجرای آنتن‌دهی، صدای فریاد خاموش مردمی است که با تمام توان تلاش می‌کنند ارتباطی برقرار سازند.
 
 وی ادامه داد: جوانان این روستاها، برای پیدا کردن سیگنال موبایل، دست به روش‌های عجیب‌وغریبی می‌زنند. آنها گوشی‌های خود را به چوب‌های بلند آویزان می‌کنند و یا با رنج و زحمت از تپه‌های صعب‌العبور بالا می‌روند تا حداقل چندثانیه‌ای بتوانند با دوستان و آشنایان خود ارتباط برقرار کنند. این سختی‌ها نه‌تنها بیانگر مشکلات زیرساخت‌های ارتباطی و فناوری است، بلکه نشان‌دهندهٔ رنج و فشاری است که بر دوش این مردم روشنفکر و آگاه وجود دارد.
 
 وی افزود: اما این دشوار بودن دسترسی به ارتباطات، بیشتر از هر چیزی، بر زندگی سالمندان تأثیر گذاشته است. بسیاری از آنها توانایی فرار از این مسیرهای سخت را ندارند و در نتیجه، این فضا باعث فاصله‌گرفتن آنها از دنیای جدید و پیشرفت‌های اجتماعی می‌شود.
 
 مردم دهدران و چاهان در پی یک درخواست بسیار ساده هستند؛ آنها از مسئولین و نهادهای مربوطه درخواست دارند تا به مشکل دیرینه و رنج‌آور آنها توجه کنند و به همکاری اپراتورهای تلفن همراه برای حل این معضل بپردازند.
 
 مردم فقط خواستار دسترسی به امکانات اولیه ارتباطی هستند، امری که به نظر می‌رسد باید حداقل حق هر انسانی باشد. این خواسته نه‌تنها یک نیاز اساسی، بلکه نشانه‌ای از نوعی عدالت اجتماعی و حقوق بشر است که باید موردتوجه قرار گیرد.
 
 این روستاهای فراموش شده به رغم مقاومت‌هایی که در مقابل مشکلات مختلف از خود نشان داده‌اند، نیازمند توجه و همکاری جدی سطوح مختلف مسئولین و نهادهای دولتی هستند.
 
 اگرچه این مشکلات در نگاه اول ممکن است کوچک به نظر برسند، اما اثرات عمیقی بر زندگی روزمرهٔ مردم خواهند گذاشت. ارتباطات در دنیای امروز نه‌تنها ارتباطات میان‌فردی را تسهیل می‌کند، بلکه به پیشرفت اقتصادی، آموزشی و اجتماعی نیز کمک می‌کند.
 
 باید این نکته را در نظر داشته باشیم که این بی‌توجهی به نیازهای اساسی مردم در نقاط دورافتاده، امکان رشد و پیشرفت آن مناطق را به‌شدت محدود می‌کند.
 
 جوانان خلاق و مبتکری در این روستاها وجود دارند که با افزایش دسترسی به اطلاعات و فناوری، می‌توانند سرنوشت خود و نسل‌های آتی را تغییر دهند؛ بنابراین اهمیت دارد که برنامه‌ریزی‌های دقیق‌تری صورت گیرد و به موضوع ارتباطات و تکنولوژی در این مناطق توجه بیشتری شود.
 
 دهدران و چاهان فقط دو روستا نیستند؛ آن‌ها نماد اراده و تلاش مردمی‌اند که در برابر چالش‌ها ایستادگی کرده‌اند. فریاد خاموش این روستاها باید شنیده شود و مردم باید با کمترین امکانات ابتدایی احساس رضایت و تعلق به وطن را تجربه کنند.
 
 ما به‌عنوان جامعه، وظیفه داریم به این فریادها پاسخ دهیم و بر معضلاتی که مانع پیشرفت و توسعه این مناطق است، نور بتابانیم؛ لذا امید است باهمت و همکاری مسئولین و نهادهای مربوطه، این مشکلات ریشه‌دار حل شده و این روستاها دوباره در مسیر پیشرفت قدم بردارند.
 
 
 انتهای خبر/لعیا سالاری