به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری «اقطاع خبر»، وقتی وارد محله سرآسیاب می‌شوی، هنوز رد باغ‌های گذشته در کوچه‌ها و خیابان‌ها دیده می‌شود.
خانه‌ها ویلایی‌اند و حیاط دارند، نشانه‌ای از روزگاری که اینجا باغ‌ها و جوی‌های روان آبش زبانزد بودند. دامنه‌های کوه شیوشکان محله را در بر گرفته و هوای مطبوعش، یکی از بهترین آب و هوای کرمان را به این محله بخشیده است، اما با همه این نعمت طبیعی، بی‌توجهی مسئولان، محله را در وضعیت کم‌رونق و فراموش‌شده‌ای قرار داده است.
سرآسیاب، با آثار متعدد تاریخی از جمله خانه امام جمعه و باغ سالار کلانتر، هنوز یکی از دل‌انگیزترین چشم‌اندازهای طبیعی و هوای مطبوع را در خود دارد.
روزی، این محله زیر نظر کدخدایان اداره می‌شد؛ نظم و آبادانی ملموس بود، خانه‌ها سرسبز و باغ‌ها پرآب و زندگی. اهالی در کنار هم زندگی می‌کردند و تصمیمات محلی جریان زندگی را سامان می‌داد. اما سال‌ها گذشت و نظام سنتی از میان رفت.
شوراهایی شکل گرفتند، اما کارآیی چندانی نداشتند و مشکلات انباشته شد. خانه‌ها قطعه‌قطعه شد، باغ‌ها خشکید و محله کم‌کم از نظم و آبادانی اولیه فاصله گرفت. امروز، سرآسیاب جزیره‌ای دورافتاده در دل شهر است؛ آن سوی میدان بیرم‌آباد و دور از دید مسئولان، محله‌ای که برای بقا می‌جنگد.
در کنار این، جمعیت مهاجران از بم، جیرفت، گلباف و مهاجران افغانستانی، واقعیت‌های اجتماعی پیچیده‌ای بر محله تحمیل کرده است.
در سال ۷۸، سرآسیاب به عنوان محله‌ای از شهر کرمان رسمیت یافت، جمعیتی بین ۴۰ تا ۶۰ هزار نفر را در خود جای داد و با پیشینه تاریخی‌اش، جزو محلات کهن شهر به شمار می‌رود.
با بانویی از این محله گفتگو می‌کنم. خانمی با چشمانی پر از حسرت می‌گوید: «سرآسیاب هنوز نفس می‌کشد، باغ‌ها و خانه‌هایش هنوز یادآور گذشته است، اما هیچ امکاناتی برای زندگی بهتر نداریم. پارکی برای کودکان وجود ندارد و زمین‌های خالی گاهی محل تجمع معتادان می‌شود. ما فقط می‌خواهیم محله‌ای امن و با نشاط برای خانواده‌ها داشته باشیم».
وی با لحنی مصمم ادامه می‌دهد: «این محله هوای مطبوع دارد، منظره‌های طبیعی و دامنه‌های کوه شیوشکان را که ببینی حس خوبی می‌گیری، اما انگار کسی به آن نگاه نمی‌کند. اگر در دیگر شهرهای کشور محله‌ای چنین آب‌وهوا و چشم‌انداز داشت، آبادتر و رسیدگی‌شده‌تر بود. ما دل‌مان می‌خواهد سرآسیاب هم دیده شود و فراموش نشود».
عبور از کوچه‌ها و حیاط خانه‌ها نشان می‌دهد که محله هنوز آثار گذشته خود را حفظ کرده است، اما انبوهی از مشکلات اجتماعی و نبود امکانات زندگی را سخت کرده است. سرآسیاب، با تاریخ و چشم‌اندازهای طبیعی‌اش، هنوز نفس می‌کشد و در تلاش است تا با همه کمبودها و بی‌توجهی‌ها، هویتی از گذشته و زندگی امروز را نگه دارد. این محله، نمونه‌ای زنده است از جایی که روزگاری نظم و مدیریت سنتی داشت، اما اکنون جزیره‌ای دورافتاده از شهر است.
انتهای خبر/ پسند
