بسم الله الرحمن الرحیم
“انا لله و انا الیه راجعون” همانا بازگشت تمامی ما به سوی خداست.
با سلام و درود فراوان و بی کران به یگانه منجی عالم بشریت مهدی (عج) و نایب برحقش بت شکن زمان پیر جماران خمینی کبیر.
خداوندا تو را شکر می کنم که به من توفیق عنایت کردی که به این دانشگاه خود سازی بیایم  ودر این جهاد شرکت کنم.
خداوندا تو خودت شاهد هستی که من برای جهاد در راه تو آمده ام نه برای خود نمایی و ریاست. باری در این چند سطری که می نویسم می خواهم دو پیام را در محیط که محیط رشد و تعالی عزیزان این کشورند داشته باشم.اول به خانواده ام و دوم به همسنگران خودم در مدرسه.
مادر جان و پدر عزیزم که خیلی رنج ها کشیده اید تا فرزندی را به این سن و سال رسانده اید به این امید که روزی دستتان را بگیرد  و جبران زحمات شما را بنماید ولی اکنون آن را در راه خدا هدیه کرده اید،انشاءاله که اجرتان را از همان خداوند میگیرید.از شما و خواهران و برادران می خواهم که در مجالس مذهبی شرکت کنند و چنانچه اگر خداوند توفیق دهد و به مقام شهادت نائل گردیدم از شما می خواهم که هیچگاه در مرگ من هیچ ناراحتی و گریه و زاری نکنید چون با این کارتان نه چیزی به من می رسد نه به خودتان بلکه این کارتان روح مرا عذاب خواهد داد و چیز دیگری که روح من را عذاب می دهد این است که اگر یکی از آشنایان و بستگان من بعلت مرگ من بخواهند احیانا مجلس عیش و عروسی خود را به تعویق بیندازند که شما باید مانع این کار شوید،مخصوصا دایی عزیزم.
پیامی که به هنرجویان و دانش آموزان دارم،این است که در تولید و خودکفائی کشور کوشا باشید و در سنگر مدرسه با تمامی قوا درس بخوانید و سعی کنید فرهنگ کشور اسلامی ایران را باید بعنوان یک فرهنگ به تمام معنا اسلامی و به کشورهای جهان صادر کنید.و سفارشی که به انجمن های مدارس دارم این است که سعی کنید کارهایتان در قالب اسلام و در راه خدا باشد و در راه آگاه سازی و راهنمائی بچه های دانش آموز و هنرجو کوشا باشید و آنها را به راه راست هدایت نموده و کسانی را که از این راه منحرف می شوند ارشاد نمائید.ضمن اینکه خودتان را هم باید حتما اصلاح کنید.در خاتمه این را می گویم که من خیلی خوشحال هستم که در راه خداوند و در راهی که حسین بن علی (ع) رفت می روم و امیدوارم که بحق همان حسین بن علی (ع) هرچه زودتر ریشه صدام کنده شود و راه کربلا باز شود تا هموطنان خوبم به زیارت قبر مطهرش بروند و از طرف من و دیگر رزمندگان زیارت کنند.
(انشاءالله از تمامی طلب آمرزش و مغفرت دارم خدانگهدار)
علی اکبر زاده کفاش

یکم ‌خرداد ۱۳۴۷، در شهرستان‌ بافت به دنیا آمد. پدرش حبیب‌الله، مغازه‌دار بود و مادرش فرخنده نام داشت. دانش‌آموز سال چهارم متوسطه بود، به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. نوزدهم‌ دی ۱۳۶۵، در شلمچه بر اثر اصابت ‌ترکش به ‌سر، شهید شد. مزار وی ‌در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.