به‌تازگی ویدئویی در فضای مجازی منتشر شده که نشان می‌دهد ظاهراً یکی از مجریان تلویزیون در حال آموزش مصرف مواد مخدر است و شرح ویدئو نیز چنین ادعایی دارد.
بااین‌حال، واقعیت آن است که او چنین کاری نمی‌کند و به مصرف انفیه از طریق بینی اشاره دارد که طبق ادعای پزشک حاضر در استودیو، می‌تواند خواص درمانی هم داشته باشد. بااین‌حال، همین بریده کوتاه واکنش‌های زیادی در شبکه‌های اجتماعی به دنبال داشت که اگر چه بخش قابل‌توجهی از آن‌ها منفی بود؛ اما در نهایت توجه‌ها را به این برنامه جلب می‌کرد.
از دیگر نمونه‌های اخیر این تلاش‌ها، می‌توان به کنایه‌های تمسخرآمیز مجری ورزشی برنامه «سلام صبح به خیر» نسبت به تیم استقلال اشاره کرد که با واکنش‌های فراوان هواداران این تیم همراه شد و نهایتاً باعث عذرخواهی او شد. جالب اینکه همین عذرخواهی نیز بار دیگر در فضای مجازی دست‌به‌دست شد تا این اتفاق دو بار توجه مخاطبان را به برنامه صبحگاهی شبکه سه سیما جلب کرده باشد!
از دیگر نمونه‌های این رویکرد می‌توان به بحث‌های دونفره و طنزآمیز شهاب عباسی و سیاوش مفیدی مجریان برنامه «سه به بعد» و پلاتوهای المیرا شریفی مقدم در برنامه «صبحانه ایرانی» اشاره کرد که به نظر می‌رسد با تلاش برای جذب مخاطب به‌وسیله شیوه‌های خاص همراه است. رد این‌گونه از طراحی را می‌توان در پرسش‌های ژیلا صادقی مجری برنامه گفتگومحور «خط‌قرمز» نیز پیگیری کرد.
در شرایطی که مدت‌هاست آمار دقیقی از درصد بینندگان و میزان رضایتمندی اغلب برنامه‌های تلویزیونی به‌صورت رسمی در دسترس نیست، رقابت شبکه‌ها و برنامه‌ها بیش‌ازپیش به اثبات میزان دیده‌شدن در فضای مجازی وابسته شده است. بسیاری معتقدند این روزها، برنده اصلی در میان محصولات مختلف تلویزیون، عناوینی‌اند که بتوانند حضور پررنگ‌تری در فضای مجازی داشته باشند و محتوایی تولید کنند که به‌سرعت وایرال شده و سروصدا به پا کند.
در این میان، عوامل بسیاری از برنامه‌ها برای جلب‌توجه بیشتر، بخش‌هایی از محتوا را به‌صورت بریده‌های کوتاه در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنند و به تبلیغ این ویدئوها در کانال‌ها و صفحات مختلف می‌پردازند تا به دریافت بازخورد بیشتری بینجامد. این روش که البته از حدود یک دهه پیش و با فراگیری استفاده از پلتفرم‌هایی مثل اینستاگرام و تلگرام آغاز شده بود، به‌نوعی تبدیل به یک راهبرد جدی برای رقابت میان عناوین مختلف رسانه شده است.
این روند البته تنها محدود به تلویزیون نیست؛ بلکه در شبکه نمایش خانگی و حتی سینما نیز استفاده گسترده از تکنیک‌های وایرال برای تبلیغ محتواهای تصویری دیده می‌شود.
بااین‌حال، تلویزیون به‌عنوان رسانه‌ای ملی، انحصاری و عمومی، نقش متفاوت‌تری نسبت به رسانه‌های صرفاً تجاری دارد و باید علاوه بر سرگرمی، وظایف آموزشی و فرهنگی خود را نیز به‌درستی ایفا کند. پرسش اینجاست که آیا تلاش‌هایی ازاین‌دست برای وایرال‌شدن و جلب مخاطب بیشتر با رسالت آموزشی و فرهنگی تلویزیون که قرار است همچون یک دانشگاه عمل کند، همخوانی دارد؟ و آیا اساساً تماشای قابل‌توجه بریده‌ای گاه بی‌ربط از یک برنامه توسط کاربران شبکه‌های اجتماعی را می‌توان در نهایت به‌حساب موفقیت آن برنامه و انتقال پیام به بیننده گذاشت؟
منبع: ایسنا
انتهای خبر/ م
