وَ قالَ (عليهِ‌السّلام):
لَوْ ضَرَبْتُ خَيْشُومَ الْمُؤْمِنِ بِسَيْفِي هَذَا عَلَى أَنْ يُبْغِضَنِي مَا أَبْغَضَنِي، وَ لَوْ صَبَبْتُ الدُّنْيَا بِجَمَّاتِهَا عَلَى الْمُنَافِقِ عَلَى أَنْ يُحِبَّنِي مَا أَحَبَّنِي؛ وَ ذَلِكَ أَنَّهُ قُضِيَ، فَانْقَضَى عَلَى لِسَانِ النَّبِيِّ الْأُمِّيِّ (صلّى الله عليه وآله) أَنَّهُ قَالَ: «يَا عَلِيُّ، لَا يُبْغِضُكَ مُؤْمِنٌ، وَ لَا يُحِبُّكَ مُنَافِقٌ».
امام علی (علیه‌السلام) فرمودند:
اگر با شمشیرم بر بینیِ مؤمن بزنم تا مرا دشمن بدارد، هرگز با من دشمنی نخواهد کرد و اگر تمام دنیا را با همه دارایی‌هایش به منافق ببخشم تا دوستم بدارد، هرگز مرا دوست نخواهد داشت.
و این به‌سبب آن است که قضای الهی چنین مقدر کرده و پیامبر امّی (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «ای علی! هیچ مؤمنی با تو دشمنی نمی‌ورزد، و هیچ منافقی تو را دوست نمی‌دارد».
این بیان نورانی، معیاری عمیق و روشن برای شناخت مؤمن از منافق ارائه می‌دهد؛ معیاری اخلاقی، معرفتی و حتی سیاسی.
محبت یا دشمنی با علی (ع)، تنها یک احساس شخصی نیست، بلکه نشانه‌ای از باطن انسان است؛ باطنی که یا نور ایمان در آن جاری‌ست، یا تاریکی نفاق.
نهج‌البلاغه، حکمت ۴۵
انتهای خبر/طا
