برنامه‌های متعددی که گاهی حتی ارتباطی به این حوزه ندارند، اما مسئولان کرمانی، هر طور که شده یکی دو جمله درباره اهمیت گردشگری صحبت می‌کنند.

 

طرح‌های مختلف روی میز گذاشته شده و هیاهوهای رسانه‌ای فضای حقیقی و مجازی را پر کرده، فکرها به کار افتاده و برنامه‌های جدید یکی یکی اجرایی می‌شوند.

 

وقتی از فضای بیرون به جو کرمان نگاه می‌کنیم، گل از گل‌مان می‌شکفد و فکر می‌کنیم همای سعادت روی شانه‌های کرمان نشسته و جهان چشم‌هایش را از روی این خطه بر نمی‌دارد.

 

اما وقتی روی مسائل متمرکز می‌شویم، می‌بینیم اوضاع آن‌چنان هم که می‌گویند بر وفق مراد نیست، داشته‌هایمان در زمینه گردشگری یکی یکی دارند به یغما می‌روند و کسی زیر باز مسئولیت آن نمی‌رود.

 

روز گذشته درباره باغ شهر بم نوشتیم و خطر سقوطش را گوشزد کردیم، امروز هم به میمند می‌رویم.

 

جایی که نیاز به معرفی ندارد، روستایی سحرانگیز و پر از جذابیت که دنیا را بگردیم مثل آن نمی‌بینیم. از این نمونه فقط یک عدد در این کره خاکی وجود دارد، هیچ جایی حتی به میمند شباهت ظاهری هم ندارد.

 

روستای هزاران ساله دستکندی که از تکنولوژی جدایت کرده و مستقیم هدایتت می‌کند وسط تاریخ!

 

متاسفانه باید بگوییم که این بنای مهم به حال خودش رها شده و ساکنانش آن را به شیوه خودشان مدیریت می‌کنند، قطب مهم گردشگری کرمان که از قضا ثبت جهانی هم هست، دارد به صورت محلی اداره می‌شود.

 

چند روز پیش و در جریان شرکت در جشنواره عشایری به این این مکان رفتیم، هر قدمی که بر می‌داشتیم، تعجب از جز جز وجودمان بیرون می‌ریخت.

 

حضور پرتعداد خودروها در ورودی بنای تاریخی و حتی عبور موتورسیکلت‌ها بر بلندی‌های میمند فضای اصلی را از این منطقه تاریخی گرفته بود.

 

سیم‌های ضخیم برق از گوشه‌ و کنار قلعه‌ها بیرون زده و حتی آن‌ها را از روی تپه‌ها و کوه‌ها عبور داده‌اند، گاهی یک مشت سیمان روی آن ریخته و با بدسیقگی تمام، از ترمیم آن عبور کرده‌اند.

 

وسایل مختلفی که اهالی محل درون خانه‌ها گذاشته بودند هم وصله ناجور دیگری بود، تا جایی که وقتی خواستیم عکاسی کنیم، کیسه‌های آرد را جا‌ به‌ جا کردند.

 

هیچ نماینده‌ای از میراث فرهنگی حضور نداشت، یکی از محلی‌ها راوی شده بود که صحبت‌هایش چندان با واقعیت همراه نبود، شخصی که در برخی مواقع آنقدر سماجتش در توضیح دادن بالا می‌رفت که حوصله پا به سن گذاشته‌ها را سر برده بود، چه برسد به جوان‌ترها!

 

این مکان آنقدر به حال خودش رها شده که نتوانسته از ظرفیت جهانی و گردشگری‌اش سودی برای مردم محلی داشته باشد، جوانان یکی یکی از این مکان کوچیده و فضا را سالخوردگانی اداره می‌کنند که بیش از ۷۰ سال سن دارند.

 

باعث تأسف است که بگوییم، میمندی که شهرت جهانی دارد، زیر ۱۰ خانوار در آن زندگی می‌کنند که عمده آن‌ها هم پیرزنانی هستند که همسرانشان فوت کرده و برای گریز از تنهایی به زندگی در کنار هم روی آورده‌اند.

 

درباره میمند با مرتضی نیکرو مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مصاحبه کردم.

وی بعد از شنیدن همه توصیفات بالا گفت: مدیریت اجرایی روستای تاریخی و جهانی میمند در دست دهیاری است، در حاشیه جشنواره عشایری شهربابک در این خصوص با دهیار ‌و بخشدار مذاکراتی صورت پذیرفت و مقرر به تشکیل کارگروه ویژه گردشگری در این روستا با تعدادی از دستگاه‌های خدمات‌رسان دولتی و بخش خصوصی شد، ان‌شاءالله در آینده نزدیک تشکیل و نتایج آن به صمع و نظر می‌رسد.

 

https://armanekerman.ir/vdcdon0fsyt0ok6.2a2y.html