وَ تَبِعَ جِنَازَةً فَسَمِعَ رَجُلًا يَضْحَكُ، فَقَالَ: كَأَنَّ الْمَوْتَ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا كُتِبَ، وَ كَأَنَّ الْحَقَّ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا وَجَبَ، وَ كَأَنَّ الَّذِي نَرَى مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِيلٍ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ، نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ وَ نَأْكُلُ تُرَاثَهُمْ كَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ، ثُمَّ قَدْ نَسِينَا كُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَةٍ وَ رُمِينَا بِكُلِّ فَادِحٍ وَ جَائِحَةٍ.
از پى جنازه‌اى مى رفت، مردى را ديد كه مى‌خنديد. امام (ع) به او فرمود:
گويى كه مرگ بر ديگران مقرر شده، نه بر ما و گويى حق بر غير ما واجب شده و گويى، اين مردگان كه مى‌بينيم، مسافرانى هستند كه به زودى به نزد ما باز مى‌گردند آن‌ها را در گورهايشان مى‌گذاريم و اموالشان را مى‌خوريم، پندارى، كه پس از آن‌ها جاودانه خواهيم زيست. سپس، هر اندرز دهنده‌اى را چه مرد و چه زن فراموش مى‌كنيم و خود را به دست هر بلا و آفت مى‌سپاريم.
منبع: نهج‌البلاغه
انتهای خبر/ م
