او معتقد است بسیاری از خانواده‌ها، نه به‌دلیل فقر واقعی، بلکه به‌واسطه ترس ذهنی از آینده اقتصادی، از فرزند بیشتر فاصله می‌گیرند. به گفته او، اگر گفت‌وگو عمیق‌تر شود، تردیدها بیش از آنکه اقتصادی باشند، ریشه در باور به تأمین الهی و برکت فرزند دارند.
 
 اسماعیل‌زاده با اشاره به تجربه‌های عینی خانواده‌ها، از روایت‌هایی می‌گوید که با تولد هر فرزند، گره‌ای از زندگی باز شده است؛ تثبیت شغل، خانه‌دارشدن یا ادامه تحصیل مادر. از نگاه او، گفتمان غالب جامعه بیش از حد مادی‌گرا شده و مفاهیمی چون رزق و برکت، به شعارهایی دورازذهن تبدیل شده‌اند.
 
 کودکِ تنها، والدینِ تنها
 
 پیامدهای تک‌فرزندی، فقط به کودکی ختم نمی‌شود. ترابی هشدار می‌دهد کودکانی که از نعمت خواهر و برادر محروم‌اند، دیریازود این فقدان را درک می‌کنند و پرسش «چرا تنها هستم؟» به گره‌ای ذهنی تبدیل می‌شود؛ گره‌ای که گاه تمام زحمات والدین را نادیده می‌گیرد. او معتقد است این فرزندان، کمتر به حامیان عاطفی والدین در آینده تبدیل می‌شوند.
 
 انجم‌شعاع نیز از تبعات روانی تک‌فرزندی برای والدین می‌گوید؛ ترس دائمی از دست‌دادن فرزند، افزایش احتمال افسردگی و بیماری‌های مزمن، و فرسودگی روانی ناشی از مراقبت‌های افراطی.
 
 فراتر از یک تصمیم شخصی
 
 تک‌فرزندی، امروز دیگر فقط یک انتخاب فردی نیست؛ پدیده‌ای است با پیامدهای نسلی. خانه‌های ساکت، کودکانی با امکانات فراوان اما مهارت‌های محدود، و والدینی که زیر بار اضطراب و توقع فرسوده می‌شوند. شاید زمان آن رسیده است که پیش از تکرار این انتخاب، کمی بیشتر به صدای خاموش این خانه‌ها گوش دهیم؛ به سکوتی که اگرچه آرام به نظر می‌رسد، اما در دل خود، داستان‌های ناگفته بسیاری دارد.
 
 انتهای خبر/ پسند