در گستره وسیع فرهنگ ایرانی، قصه و حکایت همواره بستری برای انتقال هویت، ارزش‌ها و تاریخ بوده‌اند. در میان عشایر خونگرم شهرستان قلعه گنج در جنوب استان کرمان، دو هنر دیرین شاهنامه‌خوانی و پرده‌خوانی، نه تنها به عنوان سرگرمی، بلکه چون ستون‌های مستحکمی، پاسدار زبان، ادبیات و ریشه‌های فرهنگی این مردمان اصیل شده‌اند. این یادداشت به بررسی نقش حیاتی این هنرهای شفاهی در حفظ هویت فرهنگی و پیشنهاد راهکارهایی برای تداوم حیات آن‌ها می‌پردازد.
