در گستره وسیع فرهنگ ایرانی، قصه و حکایت همواره بستری برای انتقال هویت، ارزش‌ها و تاریخ بوده‌اند. در میان عشایر خونگرم شهرستان قلعه گنج در جنوب استان کرمان، دو هنر دیرین شاهنامه‌خوانی و پرده‌خوانی، نه تنها به عنوان سرگرمی، بلکه چون ستون‌های مستحکمی، پاسدار زبان، ادبیات و ریشه‌های فرهنگی این مردمان اصیل شده‌اند. این یادداشت به بررسی نقش حیاتی این هنرهای شفاهی در حفظ هویت فرهنگی و پیشنهاد راهکارهایی برای تداوم حیات آن‌ها می‌پردازد.
بازی‌های بومی و محلی، فراتر از یک سرگرمی ساده، آئینه‌هایی تمام‌نما از فرهنگ، تاریخ و هویت هر منطقه به شمار می‌روند. در شهرستان زرند کرمان، این میراث ارزشمند سال‌هاست که تحت تأثیر تغییر سبک زندگی و هجوم فناوری‌های نوین، رو به فراموشی می‌رود. این یادداشت تخصصی، ضمن معرفی برخی از این بازی‌ها، به بررسی ریشه‌های این فراموشی و ارائه راهکارهای علمی و عملی برای احیای آن‌ها با اتکا به دیدگاه پیشکسوتان و کارشناسان می‌پردازد.
