حاج گردو

وقتی سخن از حاج گردو به میان می آید ، یک نوستالوژی چشایی،یک حس خوشآیند بومی سرشار از صمیمت و مهربانی به سراغم می آید.

این حس ،  من را به گذشته های دور می برد ،به آن زمان که مهربانی به وفور یافت می شد ،به آن زمان که با همه فراغتی که پدران و مادران ما داشتند،ولی کارها و فعالیت ها به زیبایی تقسیم شده بود.

هر خانه و کاشانه بافتی ،در منزل تنور نانوایی،فر شیرینی پزی و..داشت و هر خانه و کاشانه نانوای و شیرینی پز مختص خودش را.

تا جایی که ذهنم یاری می کند، تهیه شیرینی در منزل ما به عهده حاج کبری شیرینی پز بود که نمی دانم اگر در قید حیات است ،تندرست و شاد باشد و اگر در قید حیات نیست خدایش بیامرزد.

فلسفه اینکه چرا بعضی شیرینی های ما حاجی شده اند و آنها را حاج گردو،حاج بادام،حاج نارگیل و به تازگی حاج پسته گفته اند ،نمی دانم !؟

شاید بخاطر  اینکه در بازگشت حجاج  ومشرف شدن آنان به خانه کعبه ، این شیرینی ها به قصد تبرک پذیرایی می شده است ، این پیشوند بر آنان آمده است.

 حال که گلیم شیریکی پیچمان را  سیرجانی ها ثبت ملی کرده اند ، فکر کنم حاج گردو و کلمپه بافت را می شود ،ثبت ملی کرد و….