به گزارش “اقطاع خبر” از جیرفت؛ آزادی امروز را مدیون شهداء هستیم، شهداء اگر نبودند، آزادی که الآن داشتیم تبدیل به اسارت می‌شد. اسارتی که شاید هیچ وقت نمی‌توانستیم میله‌های زندان آن را در هم شکنیم و از آن خارج شویم. اما شهداء جان دادند تا این میله‌ها شکسته شوند و دیگر نباشند.
دسته‌ای دیگر از شهداء هم هستند که گمنام‌اند. این شهداء گرچه نامی از آنها در صفحات تاریخ وجود ندارد، اما پایه و اساس میله‌ها را همین شهداء بوده‌اند که سست و ضعیف کردند.
اگر از من بپرسند که مقدس‌ترین انسان‌های روی کره‌ی زمین چه کسانی هستند، بدون تردید نام شهیدان گمنام را خواهم آورد. آنها تقدیس شده‌هایی هستند که شاید هیچ کدام از ما حتی نام آنها را هم ندانیم! آخر جانشان را داده‌اند! مگر چه چیزی از این ارزشمندتر می‌شود؟
مگر چه چیزی از جان انسان گرانبهاتر است؟ آنها از جان خود گذشتند تا ارزش‌هایشان از بین نرود. درود بر وجود چنین انسان‌هایی که هنوز هم شاید خیلی از آنها ناشناخته مانده‌اند و تا ابد ناشناخته خواهند ماند.
اگر شهیدان به خصوص شهدای گمنام نبودند، اکنون ما نبودیم و نامی از ما وجود نداشت. دشمنان در میان ما رخنه کرده بودند و اگر این شهداء نبودند، اکنون شاید خود ما به کلی از تاریخ محو و نابود می‌شدیم. آنها حاضر شدند تا از خود بگذرند تا ما بمانیم و آرامشی که اکنون داریم را داشته باشیم.
وقتی که می‌شنوم کاروان شهیدان گمنام دیگری به وجود آمده، هلهله‌ای در وجودم آغاز می‌گردد. هلهله‌ای که پایانی ندارد و مرا از درون میخورد. دلم برای غریبی‌تان خون می‌گرید و وجودم برای بی‌کس بودنتان در این دنیا ذره ذره می‌شود. اما ناراحت نباشید چرا که همه کس شما اکنون خداوند است و او خوب بلد است که جواب حق را بدهد.
شهدای گمنام، بدانید نام شما است که باعث آوازه و شهرت ایران اسلامی شده. اکنون اگر هر جایی نام ایران اسلامی می‌درخشد، باید بدانیم که در پشت زمینه‌ی آن شهدایی بوده‌اند که برای این درخشیدن جان داده‌اند در صورتی که حتی اسمشان هم مشخص نیست.
بزرگترین دارایی یک انسان خونش است و چه راحت خون ریختید تا دارایی‌های دیگران حفظ شود. شما برای ناموس جنگیدید، برای حفظ حریم کشور و برای حفظ حرمت‌ها. اکنون تلاشتان بی‌نتیجه نمانده و شما به آنچه که می‌خواستید رسیدید. شما به دو چیزی که آرزویش را داشتید دست یافتید! یکی حفظ حرمت‌ها بود و یکی هم شهادت. شهیدان گمنام کشورم، شهادت گوارای وجودتان.
شهیدان گمنام، گمنام نیستند! آنها روحی بزرگ دارند، روحی که در پیشگاه خداوند به خوبی جلوه می‌کند و خداوند آن روح را مورد لطف خود قرار می‌دهد. چه بنده‌ایست که مورد لطف خدا قرار گیرد و باز هم گمنام شود؟ آری آنها گمنام‌اند اما گمنام جسم نه گمنام روح.
انتهای پیام/
دسته‌ای دیگر از شهداء هم هستند که گمنام‌اند. این شهداء گرچه نامی از آنها در صفحات تاریخ وجود ندارد، اما پایه و اساس میله‌ها را همین شهداء بوده‌اند که سست و ضعیف کردند.
اگر از من بپرسند که مقدس‌ترین انسان‌های روی کره‌ی زمین چه کسانی هستند، بدون تردید نام شهیدان گمنام را خواهم آورد. آنها تقدیس شده‌هایی هستند که شاید هیچ کدام از ما حتی نام آنها را هم ندانیم! آخر جانشان را داده‌اند! مگر چه چیزی از این ارزشمندتر می‌شود؟
مگر چه چیزی از جان انسان گرانبهاتر است؟ آنها از جان خود گذشتند تا ارزش‌هایشان از بین نرود. درود بر وجود چنین انسان‌هایی که هنوز هم شاید خیلی از آنها ناشناخته مانده‌اند و تا ابد ناشناخته خواهند ماند.
اگر شهیدان به خصوص شهدای گمنام نبودند، اکنون ما نبودیم و نامی از ما وجود نداشت. دشمنان در میان ما رخنه کرده بودند و اگر این شهداء نبودند، اکنون شاید خود ما به کلی از تاریخ محو و نابود می‌شدیم. آنها حاضر شدند تا از خود بگذرند تا ما بمانیم و آرامشی که اکنون داریم را داشته باشیم.
وقتی که می‌شنوم کاروان شهیدان گمنام دیگری به وجود آمده، هلهله‌ای در وجودم آغاز می‌گردد. هلهله‌ای که پایانی ندارد و مرا از درون میخورد. دلم برای غریبی‌تان خون می‌گرید و وجودم برای بی‌کس بودنتان در این دنیا ذره ذره می‌شود. اما ناراحت نباشید چرا که همه کس شما اکنون خداوند است و او خوب بلد است که جواب حق را بدهد.
شهدای گمنام، بدانید نام شما است که باعث آوازه و شهرت ایران اسلامی شده. اکنون اگر هر جایی نام ایران اسلامی می‌درخشد، باید بدانیم که در پشت زمینه‌ی آن شهدایی بوده‌اند که برای این درخشیدن جان داده‌اند در صورتی که حتی اسمشان هم مشخص نیست.
بزرگترین دارایی یک انسان خونش است و چه راحت خون ریختید تا دارایی‌های دیگران حفظ شود. شما برای ناموس جنگیدید، برای حفظ حریم کشور و برای حفظ حرمت‌ها. اکنون تلاشتان بی‌نتیجه نمانده و شما به آنچه که می‌خواستید رسیدید. شما به دو چیزی که آرزویش را داشتید دست یافتید! یکی حفظ حرمت‌ها بود و یکی هم شهادت. شهیدان گمنام کشورم، شهادت گوارای وجودتان.
شهیدان گمنام، گمنام نیستند! آنها روحی بزرگ دارند، روحی که در پیشگاه خداوند به خوبی جلوه می‌کند و خداوند آن روح را مورد لطف خود قرار می‌دهد. چه بنده‌ایست که مورد لطف خدا قرار گیرد و باز هم گمنام شود؟ آری آنها گمنام‌اند اما گمنام جسم نه گمنام روح.
انتهای پیام/
