وَ قَالَ (علیه‌السلام): لَا يَعْدَمُ الصَّبُورُ الظَّفَرَ، وَ إِنْ طَالَ بِهِ الزَّمَانُ.
و درود خداوند بر او که فرمود: مرد شكيبا پيروزى را از دست ندهد، هر چند، روزگارانى سخت بر او بگذرد.
صبر و ظفر هر دو دوستان قديمند!
امام (عليه‌السلام) در اين گفتار حكيمانه خود اشاره به نكته مهمى مى‌كند كه در همه فعاليت‌هاى فردى و جمعى تأثيرگذار است، مى‌فرمايد: «شخص صبور (و با استقامت) پيروزى را از دست نخواهد داد، هرچند زمان طولانى بگذرد»؛ (لاَ يَعْدَمُ الصَّبُورُ الظَّفَرَ وَإِنْ طَالَ بِهِ الزَّمَانُ).
حقيقت صبر همان استقامت است؛ استقامت در برابر موانع وصول به مقصد و پيمودن راه طولانى وصول به هدف و استقامت در برابر دردها و رنج‌ها و كارشكنى‌هاى اين و آن.
تا چنين استقامتى در انسان نباشد به جايى نمى‌رسد، زيرا طبيعت زندگى دنيا اين است كه با مشكلات آميخته شده و غالباً در كنار گل‌ها خارهايى است و در كنار عسل‌ها نيش زنبورانى.
تاريخ نيز بارها و بارها نشان داده است كه پيروزى‌ها در انتظار افراد با استقامت و صبور است. تا آنجا كه اين سخن به صورت ضرب‌المثل كوتاهى در ميان همه معروف است.
منبع: نهج‌البلاغه
انتهای خبر/س
