وَ قَالَ (علیه السلام): قُرِنَتِ الْهَيْبَةُ بِالْخَيْبَةِ، وَ الْحَيَاءُ بِالْحِرْمَانِ؛ وَ الْفُرْصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ، فَانْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَيْرِ.
و فرمود (ع): ترس قرين نوميدى است و شرم، موجب محرومى است و فرصت مى‌گذرد، چونان كه ابرها مى‌گذرند، فرصت‌هاى نيكو را غنيمت شمريد.
امام می‌فرمایند؛ «ترس (نابجا) با ناامیدى مقرون است»; (قُرِنَتِ الْهَیْبَةُ بِالْخَیْبَةِ).
بدون شک ترس از عوامل و اشیاى خطرناک، حالتى است که خداوند در انسان براى حفظ او آفریده است. هنگامى که حادثه خطرناکى رخ مى‌دهد یا موجود خطرناکى به انسان حمله مى‌کند و خود را قادر بر دفاع نمى‌بیند ترس بر او غالب مى‌شود و خود را به سرعت از صحنه دور مى‌سازد این گونه ترس منطقى و موهبت الهى براى حفظ انسان از خطرات است.
هرگاه سیلاب عظیمى حرکت کند و انسان خود را در مسیر آن ببیند و بترسد و با سرعت خود را کنار بکشد چه کسى مى‌گوید این صفت مذموم است؟ ترس به جا سپرى است در برابر این گونه حوادث.
ولى ترس نابجا که ناشى از توهم یا ضعف نفس یا عدم مقاومت در مقابل مشکلات باشد به یقین مذموم و نکوهیده است و این گونه ترس‌هاست که انسان را از رسیدن به مقاصد عالیه باز مى‌دارد، به همین دلیل از قدیم گفته‌اند: شجاعان‌اند که به موفقیت‌هاى بزرگ دست مى‌یابند.
منبع: نهج‌البلاغه
انتهای خبر/ طهماسبی
