درباره چرایی این نام‌گذاری، سید محمدعلی گلاب‌زاده، چهره نام‌آشنای پژوهش در تاریخ کرمان به خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری «اقطاع خبر» گفت: زندگی در کویر، انسان را به تساهل و تسامح مجبور می‌کند. اینجا مثل غرب کشور نیست که آب از دل کوه‌ها جاری باشد و مردمانش بی‌زحمت، دست‌شان به آب و حاصل برسد.
رئیس مرکز کرمان‌شناسی ادامه داد: در کرمان، باید از دامنه‌های سخت‌گذر کوه، رگه‌های آب را پیدا کرد و کیلومترها زمین را حفر کرد تا قناتی بسازید، آن هم با رنج و تلاش. هر چشمه، نتیجه اتحاد و اعتماد جمعی است. اگر میان مردم دشمنی باشد، اگر در یکی از حلقه‌های چاه قنات خللی انداخته شود، همه چیز فرو می‌ریزد؛ کشاورزی، اقتصاد و حتی حیات.
وی ادامه داد: همین ضرورت زیست‌پذیری در دل کویر است که مردم کرمان را در طول تاریخ به آرامش، مدارا و همدلی وامی‌داشته. اگر کرمان امن نباشد، اصلاً نمی‌توان در آن زندگی کرد. به همین دلیل، از دیرباز، این سرزمین را خانه‌ای آرام و مطمئن می‌دانسته‌اند؛ نه تنها مردم، بلکه حتی پادشاهان و ملکه‌ها این موضوع را تائید می‌کنند.
گلاب‌زاده با اشاره به شواهد تاریخی عنوان کرد: در دوران هخامنشی، برخی از ملکه‌های آن عصر کرمان را خانه خود می‌دانستند. برای نمونه، گفته می‌شود ملکه‌ای بخشی از جواهراتش را برای امانت‌داری به کرمان فرستاده بوده؛ چون این سرزمین را امن‌تر از هر جای دیگر می‌دانسته. همین ویژگی باعث شده که در متون کهن و حافظه جمعی مردم، کرمان با لقب دارالامان شناخته شود؛ یعنی سرزمین امنیت، آرامش و قابل اعتماد.
رئیس مرکز کرمان‌شناسی در پایان تأکید کرد: امنیت در کرمان فقط مفهومی نظامی یا سیاسی نبوده، بلکه یک ویژگی فرهنگی _ تمدنی بوده است. مردم این دیار در دل سختی‌ها، به جای نزاع، به مدارای اجتماعی و حل مسئله روی می‌آوردند. این فرهنگ، رمز ماندگاری کرمان بوده است.
انتهای خبر/ پسند
